Trage gidsen

Het was afzien vandaag. Vooral door de kou. Het begon goed, de temperatuur steeg al snel naar een behagelijke 30 plus, maar in de middag onweer gehad en toe kwam het kwik niet over de 25 graden. Geloof me, da's dan toch koud vergeleken de overige tijd. Maar gelukkig kwam eind van e middag de zon weer door, precies toen de bus kapot ging en we dus met een behagelijke 30 graden op het vervangende vervoer mochten wachten.

Maar vandaag had ik ook een andere ergernis. Ik dacht namelijk een fijne hike te hebben geboekt door de cerrado (denk dat het zo heet: het open landschap dat je overhoudt als je het oerwoud kapt, met her en der nog een lapje 'oerwoud' om de toeristen heen te lokken). Mijn fout. Ik had ook eerst een cursus portugees moeten volgen voor ik hier heen kwam... Dit was een hike, om naar watervallen te kijken en om in meertjes te zwemmen. Tussendoor hoor je als man flaue grappen te maken en als vrouw op een hysterische manier te rodelen ver elkaar. De kids zijn verder vooral voor het extra stemgeluid, zodat de minimale kans om iets van wildlife te zien, nu met zekerheid de grond zijn ingestampt. Jullie horen het al: ik was teleurgesteld. Maar nu weten jullie hoe makkelijk me aanpas aan veranderende omstandigheden, dus had ik aan het eind van de dag toch nog even lol.
Het begon er al mee dat een mevrouw op weg naar de plek waar we gingen wandelen haar wandelschoenen was vergten, daar de organisator e schuld van gaf, die vervolgens ook nog zo gek waren om om te keren en haar schoenen op te halen. Daar hadden ze wel spijt van want de hele bus vervolgens over de de mannen van de organisatie heen. En nnniet om lullig te oen over nederlandse vrouwen, maar als die braziliaanse dames het in hun bol krijgen, pffoei, dan ben ik toch erg blij om homo te zijn..
Daarnaast krijg de gids een chagrijnige Xander over zich heen omdat hij geen engels sprak en me dat wel belooft was. Nu is een chagrijnige Xander vervelend, maar niet zo levensbedreigend dan een horde braziliaanse dames die over hun toeren zijn. Kortom, een fijn begin van de dag.
Vervolgens komen we bij de fazenda (boerderij, maar in dit geval meer een toeristenreceptie), waar we eerst koffie gaan drinken. Pardon??!! Vergeet niet dat ik toen nog dacht een fijne natuurhike te gaan maken, al rook ik wel nattigheid toen ik mijn groepsgenoten zag...
Maar met de koffie was het me al wel duidelijk, dit werd 'm niet. Wee hadden dan ook een uur tijd voor die rotkoffie (wel fijn sterke koffie trouwens), voor we gingen wandelen. Het was inmiddels dik na tien uur en ik kan je vertellen dat er na tien uur niet veel meer te beleven is qua natuur. Het wordt dan veel te warm, dus alle dieren doen het rustig aan: er valt niets meer te zien. Eenmaal op pad dus met 20 kwekkende mensen opgescheept, mijn stemming zat ernstig onder het vriespunt... De eerste zwemgelegenheid heb ik mokkend aan de kant gezeten. De tweede stond ik ongeinteresseerd aan e kant. Bij de derde heb ik gepootjebaad en bij de vierde ben ik er maar ingesprongen en met veel plezier rondgezwommen in heerlijk helder water. Samenvattend duurde het dus wel een paar uur voor ik me aan de omstandigheden had aangepast. Uiteindelijk mochten we nog 900 treden naar de top klimmen. Ik ben er trots op om als derde bovengekomen te zijn, na de gids en een spriet van een jaar of vijftien, die niet eens zweette toe we boven waren. Dit is toch een macholand, dus had ik sindsdien ook wat meer aanspraak (het scheelde waarschijnlijk ook dat ik niet iedereen die mijn kant op keek eeen vernietigende of bloedarrogante blik meer gaf. Op de top was een uitkijkpunt dat ook dienst deed als abseilpunt. Het onbetekenende vergezichtje dat je bij de foto's aaantreft, is daarvanaf genomen. Ik moet zeggen met knikkende knieen en bevende handen, want behoorlijke hoogtevrees (en vooral niet naar beneden kijken, oeps, te laat). Erik zou er de tijd van z'n leven hebben gehad.
Daar begon ook het onweer. Nauwelijks regen, maar dus wel een flinke temperatuur drop. Dat gebrek aan regen is echt een probleem aan het worden, want dit is een van de droogste zomers in decennia hier. Ik ben er niet ongelukkig mee, want nauwelijks deet nodig gehad.
Hoedanook betekende de drop in temperatuur ook dt er wat leven in de natuur loskwam en in die middag nog wat apen voorbij zien komen en verschillende vogels kunne spotten. Over vlinders zal ik maar ophouden, maar 1 foto wilde ik jullie toch niet onthouden.
Met een humeur dat weer aardig op peil was, eindigde de wandeling en werden we teruggebracht naar de fazenda. Daar hadden ze een heerlijke lunch bereidt, dus met veel smaak gegeten. Daar ook een rode ara gezien, een groepje seriema's (grote vogels, zie foto), honingzuigers, parkieten en nog een hoop meer. Ik was content en wilde wel weer naar het hotel. Maar nee, nog even wachten, nog even, nog even... en jahoor het humeur zakte weer. De gids had veel te lang gewacht. Iedereen wilde weg, maar nee hij moest nog.. ik heb geen idee, maar niet terug naar Bonito. Toen wel eindelijk wel gingen, was de blijdschap van korte duur. Na 10 kilometer raakte de moter oververhit en hield de bus er mee op. Iedereen eruit, want de moter brandde ook... ja, het is wat met brandende busjes deze vakantie. Dit brandje doofde vanzelf uit. Maar verder konden we niet. Dus wachten op vervangend vervoer. Gelukkig hadden we de grappenmakers bij ons dus duurde het wachten niet al te lang (of duurde het wachten eigenlijk korter, maar door de grappenma... ach, boeien)...
Nu weer terug in het hotel, fris gedoucht in de hangmat en klaar om zo te slapen, want morgen weer een andere excursie... Dit keer houd ik er rekening mee dat het geen natuurtrek wordt, want ik ga snorkelen...