Eigenwijs... ik?

Vandaag een echte citytrip. En waarom niet een traditie beginnen door de trip te starten bij de Jardim Botanico. In vergelijking met de tuinen in Rio, is deze weinig indrukwekkend, maar ik vind zo'n stuk groen tussen al het beton toch behoorlijk rustgevend. Voor de duidelijkheid: Curitiba is weliswaar een provinciestadje, maar wel een met 1,7 miljoen inwoners. Beton genoeg dus. Maar daarover later meer... eerst de rust van de botanische tuin. Een fijne tuin, want meteen beloond met een paar prachtige vogels, een kievit, verschillende trushes, tanagers en warblers (sorry, geen idee wat de nederlandse namen zijn). Ook een geweldige specht, twee keer zo groot als onze bonte, mooi beest. Omdat ze in een park wonen was er best aardig foto's van te maken, zelfs met mijn primitieve apparaat. Helaas blijken vlinders nog te ingewikkeld: veel te bewegelijk. Erg jammer, want wat een prachtige exemplaren! Een enorme groene, een zwart/rode en een gele. Tja, als ik het zo lees, dan is het weinig indrukwekkend: je moet er bij zijn geweest. Dat was dus een fijn begin van de dag.
Terug naar de hostel, want de accu van het fototoestel moest in de oplader. Ik heb 'm een half uurtje gegeven, toen wilde ik weer door. Reis ik in m'n eentje, met als groot voordeel dat ik dan doen en laten wat ik wil zonder rekening met een ander te houden, moet ik m'n doen en laten geperkt laten worden door een fototoestel dacht 't niet!
Gelukkig dat eigenwijs zijn in dit geval geen repercussies had: het toestel heeft het de rest van de dag gedaan.
Tweede deel van de toer was een bezoek aan de stad. Opgezoecht op maps: stukje lopen, bus, stukje lopen. Niets al te ingewikkelds.
Wel als je de verkeerde bushalte uitstapt en eigenwijs denkt dat je het te voet allemaal kunt vinden. Laat ik het zo zeggen: mijn training voor de vierdaagse is compleet. Nee, ik kan nu niet meer lopen. Maar... ik heb m'n gelijk gehaald: het is te lopen.
Curitiba is groter dan gedacht.. duh... Een stuk europeser dan Rio, maar met z'n eigen charme. Weinig historisch, al was de kathedraal indrukwekkend. Ik ben geen fan van het catholisisme, maar het heeft toch echt z'n charme om te zien hoe geloof hier nog leeft.
Verder heeft de stad weinig bezichtenswaardigs, maar toch leuk om rond te lopen en de sfeer te proeven. Ook de gelegenheid te baat genomen om een nagelschaartje te kopen en die vieze lange dingen bij te werken.
Nu durfde ik tenminste weer op restaurant te gaan (die belgische uitdrukking hou ik erin). Ik had een typisch braziliaans restaurantje op internet opgesnort. En een taxi gepakt om er te komen.
Je kunt ook te eigenwijs zijn.
Vervolgens reden we langs een tentje met live-muziek en een geweldige sfeer, dus zodra we bij het geplande restaurant waren heb ik de chauffeur betaald en ben ik terug gelopen naar dat restaurantje. Heerlijk gegeten en geluisterd naar de briljante muziek (mix jazz met samba en dan heb je het ongeveer) en gegeten van het briljante voedsel. Als je nergens anders van houdt, dan nog is Brazilie het waard om naar toe te gaan vanwege het eten. Ik ben een fan van eten en al helemaal van de braziliaanse keuken. Veel stoofschotels, maar vol met vis en groenten. Vers fruit, casave... heerlijk. Dit keer een hartige taart met aardappelreepjes als buitenkant en gevuld met rundvlees, tomaat, mozerella, een wederom onbekende groente en onbekende kruiden, maar errug lekker. Een lekker braziliaans briertje erbij : Eisenbahn (ja inderdaad, zuid-brazilie heeft veel duitse immigranten gekend) en ik was erg gelukkig.
Het was aan het schemeren en hoewel ik inmiddels beter zou moeten weten, dacht ik toch weer eigenwijs dat ik wel voor het donker bij eht hostel kon zijn. Want inderdaad, weer eigenwijs, dacht ik dat ik geen taxi nodig had, dat ik het wel kon lopen.
Dat was wel zo, maar schemering is hier maar kort en dus toch nog een stukje in het donker gelopen. Als je dan alleen op straat loopt met alleen de harlopers en de zwervers om je heen, bekruipt je toch een wat ongemakkelijk gevoel. Maar ik heb het overleefd en zit nu lekker in de livingroom het blog bij te werken nadat ik net een heerlijk verfrissende douche had genomen. Curitiba ligt op bijna 1000m hoogte, dus is het er over het algemeen wat koeler dan elders. Niet dat dat vandaag te merken was, ook vandaag weer dik over de 30 graden. Toch grappig om te merken dat dat best snel went. Iets te snel, want ik heb niet opgelet en nu een verbrande nek. Gelukkig hoef ik morgen niet met de grote rugzak te zeulen, maar ga ik de trein in, op een -naar horen zeggen- bijzonder mooie route door het atlantisch regenwoud. Ik ben benieuwd!