Tig treden tellend tot de top en terug
Door: Xander
Blijf op de hoogte en volg Xander
15 Januari 2014 | Brazilië, Rio de Janeiro
Vandaag was een dag van traplopen. Als je naar Christo Redentor wilt, moet je 230 treden beklimmen. Als je verdwaald in Santa Theresa: 4972. Althans, zo voelt het met volle bepakking en 38 graden.
Maar goed, beginnen bij het begin.
Ik word midden in de nacht wakker van de kou. Ja, die had ik ook niet zien aankomen, maar dat is het resultaten van de allervriendelijkste meiden van het hostel, die verwachtten dat ik als nederlander het wel snel te warm zou hebben. En laat ik eerlijk zijn: dat is ook zo, maar dat wil niet zeggen dat ik 18 graden lekker vind in een omgeving waar het normalerwijze dertig graden is. Hoedanook: het is koud. Nu lag ik als enige op die slaapzaal, dus aan mij om dat ding zachter te krijgen, maar helaas, geen kans op succes. Dus maar vest aangetrokken en broek en sokken. Jazeker: alsof het een koude januari-ochtend is in Beek. Reis je daarvoor 8000 km...
Maar de rest van de nacht lekker kunnen slapen.
Gelukkig dat brazilianen ook van koffie houden, dus het ontbijt zit hier altijd wel snor. Twee koppen koffie met het-maakt-me-niet-uit, maakt Xander altijd blij. En dus de dag gepland met tabletje en aantakeningenboekje bij de hand.
Mocht mn grote rugzak in de hostel laten, dus ik kon met het kleine rugzakje op pad. Gezien de temperatuur was dat wel een zegen.
Na nog geen paar minuten wachten, kwam de airco-vrije bus alweer aanrijden om me naar Christo Redentor te brengen. Route was niet al te moeilijk (eerste halte na de tunnel, krijgt elke blondine voor elkaar) en dus al snel bij basis van de berg waarop de CR staat. Er rijdt een prachtig en pitoresk treintje naar de top van de berg en weer terug, zich een weg banend door de mooiste natuur die Rio te bieden heeft.
Maar niet vandaag.
Vandaag mochten we met mini-busjes naar boven. Met z'n tien in zo'n busje en ik vreesde, maar gelukkig: airco! Dat busje rijdt tot halverwege de berg. Dan moet je uitstappen. Een kaartje kopen voor de CR zelf (het eerdere bedrag was alleen voor het busje) en vervolgens werd je weer een busje ingeschoven om dan naar de voet van de CR te rijden. En dan moet je dus nog 230 treden beklimmen. Brazilianen zweten niet, maar ik toch wel, al was het niet al te vervelend, want twee nederlandse jongens tegen gekomen die juist op het eind van hun reis waren. Waat belevenissen, plannen en verwachtingen doorgesproken en toen weer ieder z'n weegs. Toch even leuk.
De CR zelf is een groot beeld. Wat kun je er meer over zeggen. Niets. Wel weer heel grappig is de manier waarop mensen zich bij de CR laten fotograferen. Je denkt eerst bij een aerobicsklasje te zijn, om dan te ontdekken dat dit is hoe mensen op de foto gaan bij CR: je gaat staan met gespreide armen en laat je reisgenoot vanaaf de grond een foto schieten, zodat het lijkt alsof je 'king-of-the-world' staat met de man Jezus himself.
Maar het uitzicht vanaf het plateau is toch wel erg geweldig. Kilometers ver naar alle kanten. Als je geen google maps hebt, toch een kans om een overzicht van Rio te krijgen. Heb foto's proberen te maken, maar het was toch erg heiig.
Hoe geweldig interessant zo'n beeld ook kan zijn, het is toch geen hele-dagtrip en naar een half uurtje toch maaar weer de trappen naar de parkeerplaats afgeklommen.
Mini-bus 1, mini-bus 2, airco-vije bus en toen te vroeg uitgestapt, waardoor ik nog een paar kilometer moest lopen voor ik weer terug was bij de hostel. Vandaag was het minder warm dan gisteren, maar het voelde als een stuk warmer. Die bomen werpen toch verkoeldendere schaduwen dan gebouwen. Precies op het heetst van de dag begin ik, nu weer met mijn grote rugzak op de rug, op de trip naar het volgende adres. Daar mag ik twee nachten slapen, wat fijn is, want dat sjouwen is ook maar leuk voor zolang.
De airco-vrije bus dus in, die zowaar airco had! Althans: de chauffeur haad airco en ik zat vlak achter hem. Ik weet wel waar ik voortaan m'n plekje zoek!
Ook hier was de route makkelijk: na de tunnel (andere tunnel) uitstappen, direct straatje in, uitlopen, links, uitlopen, rechts.
In theorie.
Toch te blond
Dus op gegeven moment geen idee meer waar ik was. Wel in een mooie oude wijk, dus genoeg te zien, maar... ook een reliefrijke wijk... Trapje op, hellinkje af, hoekje om, weer een trapje op, nog een trapje op, stukje lopen, trapje af, stukje lopen, trapje op, links de hoek om... heel veel trapjes.
Gelukkig ook een hoop mensen tegen gekomen die me graag wilden helpen, in drie woorden engels of portugees-heeeeeel-langzaam-uitgesproken (en dat het helpt!) en een paar goee aanwijzingen gehad.
Dus na het hoekje links as het nog maar een hellinkje op en met de bocht mee naar rechts en ik was bij m'n adresje aangekomen. Gesloopt! Trapje op en trapje af in deze hitte met volle bepakking is toch geen pretje. Al is de beloning des te groter, Fijne kamer in een oud huis met leuke mensen. Bevalt prima!
Ik ga nu douchen en dan toch al slapen, want behoorlijk moe...
Maar goed, beginnen bij het begin.
Ik word midden in de nacht wakker van de kou. Ja, die had ik ook niet zien aankomen, maar dat is het resultaten van de allervriendelijkste meiden van het hostel, die verwachtten dat ik als nederlander het wel snel te warm zou hebben. En laat ik eerlijk zijn: dat is ook zo, maar dat wil niet zeggen dat ik 18 graden lekker vind in een omgeving waar het normalerwijze dertig graden is. Hoedanook: het is koud. Nu lag ik als enige op die slaapzaal, dus aan mij om dat ding zachter te krijgen, maar helaas, geen kans op succes. Dus maar vest aangetrokken en broek en sokken. Jazeker: alsof het een koude januari-ochtend is in Beek. Reis je daarvoor 8000 km...
Maar de rest van de nacht lekker kunnen slapen.
Gelukkig dat brazilianen ook van koffie houden, dus het ontbijt zit hier altijd wel snor. Twee koppen koffie met het-maakt-me-niet-uit, maakt Xander altijd blij. En dus de dag gepland met tabletje en aantakeningenboekje bij de hand.
Mocht mn grote rugzak in de hostel laten, dus ik kon met het kleine rugzakje op pad. Gezien de temperatuur was dat wel een zegen.
Na nog geen paar minuten wachten, kwam de airco-vrije bus alweer aanrijden om me naar Christo Redentor te brengen. Route was niet al te moeilijk (eerste halte na de tunnel, krijgt elke blondine voor elkaar) en dus al snel bij basis van de berg waarop de CR staat. Er rijdt een prachtig en pitoresk treintje naar de top van de berg en weer terug, zich een weg banend door de mooiste natuur die Rio te bieden heeft.
Maar niet vandaag.
Vandaag mochten we met mini-busjes naar boven. Met z'n tien in zo'n busje en ik vreesde, maar gelukkig: airco! Dat busje rijdt tot halverwege de berg. Dan moet je uitstappen. Een kaartje kopen voor de CR zelf (het eerdere bedrag was alleen voor het busje) en vervolgens werd je weer een busje ingeschoven om dan naar de voet van de CR te rijden. En dan moet je dus nog 230 treden beklimmen. Brazilianen zweten niet, maar ik toch wel, al was het niet al te vervelend, want twee nederlandse jongens tegen gekomen die juist op het eind van hun reis waren. Waat belevenissen, plannen en verwachtingen doorgesproken en toen weer ieder z'n weegs. Toch even leuk.
De CR zelf is een groot beeld. Wat kun je er meer over zeggen. Niets. Wel weer heel grappig is de manier waarop mensen zich bij de CR laten fotograferen. Je denkt eerst bij een aerobicsklasje te zijn, om dan te ontdekken dat dit is hoe mensen op de foto gaan bij CR: je gaat staan met gespreide armen en laat je reisgenoot vanaaf de grond een foto schieten, zodat het lijkt alsof je 'king-of-the-world' staat met de man Jezus himself.
Maar het uitzicht vanaf het plateau is toch wel erg geweldig. Kilometers ver naar alle kanten. Als je geen google maps hebt, toch een kans om een overzicht van Rio te krijgen. Heb foto's proberen te maken, maar het was toch erg heiig.
Hoe geweldig interessant zo'n beeld ook kan zijn, het is toch geen hele-dagtrip en naar een half uurtje toch maaar weer de trappen naar de parkeerplaats afgeklommen.
Mini-bus 1, mini-bus 2, airco-vije bus en toen te vroeg uitgestapt, waardoor ik nog een paar kilometer moest lopen voor ik weer terug was bij de hostel. Vandaag was het minder warm dan gisteren, maar het voelde als een stuk warmer. Die bomen werpen toch verkoeldendere schaduwen dan gebouwen. Precies op het heetst van de dag begin ik, nu weer met mijn grote rugzak op de rug, op de trip naar het volgende adres. Daar mag ik twee nachten slapen, wat fijn is, want dat sjouwen is ook maar leuk voor zolang.
De airco-vrije bus dus in, die zowaar airco had! Althans: de chauffeur haad airco en ik zat vlak achter hem. Ik weet wel waar ik voortaan m'n plekje zoek!
Ook hier was de route makkelijk: na de tunnel (andere tunnel) uitstappen, direct straatje in, uitlopen, links, uitlopen, rechts.
In theorie.
Toch te blond
Dus op gegeven moment geen idee meer waar ik was. Wel in een mooie oude wijk, dus genoeg te zien, maar... ook een reliefrijke wijk... Trapje op, hellinkje af, hoekje om, weer een trapje op, nog een trapje op, stukje lopen, trapje af, stukje lopen, trapje op, links de hoek om... heel veel trapjes.
Gelukkig ook een hoop mensen tegen gekomen die me graag wilden helpen, in drie woorden engels of portugees-heeeeeel-langzaam-uitgesproken (en dat het helpt!) en een paar goee aanwijzingen gehad.
Dus na het hoekje links as het nog maar een hellinkje op en met de bocht mee naar rechts en ik was bij m'n adresje aangekomen. Gesloopt! Trapje op en trapje af in deze hitte met volle bepakking is toch geen pretje. Al is de beloning des te groter, Fijne kamer in een oud huis met leuke mensen. Bevalt prima!
Ik ga nu douchen en dan toch al slapen, want behoorlijk moe...
-
15 Januari 2014 - 23:08
George:
Xander, way to go, dat van die airco is herkenbaar, je vertrok hier ook niet in warmste tijd vh jaar, dus contrast zal wel groot zijn, zie uit naar de updates! George -
16 Januari 2014 - 05:56
Ellen:
Wat fantastisch dat we je zo kunnen volgen!
Heeeel veel plezier en geweldige avonturen, zet 'm op!
Liefs, Ellen -
16 Januari 2014 - 07:33
Astrid:
Enjoy X! A. -
16 Januari 2014 - 12:30
Tineke:
Hoi Xander, wat heerlijk zo te reizen, ik blijf je ook volgen heel leuk. -
16 Januari 2014 - 12:32
Fia:
Een dagje van trapje op trapje af in de hitte nou wel lastig lijkt me maar je schrijft dat het daarna extra goed toeven is als je aangekomen bent dus dat is heel mooi.
ook de foto's bekijken is voor mij heel plezierig was nou die ene foto(een van de eerste) van je hoofd een zogenoemde" selfie"?
Maak maar een mooi vervolg van je reis ik geniet van je verslag.
Heel veel liefs
-
18 Januari 2014 - 10:23
CarLa:
Mooie foto's Xander! Maakt je verhaal nog levendiger.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
